Η ανακοίνωση στα ΜΜΕ ήταν άμεση : «Πέθανε σε ηλικία 80 ετών ο σημαντικός θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος Μάριος Ποντίκας» .
Αλλά βέβαια για εμάς, τα μέλη του Συλλόγου Φηγός, του Συλλόγου των φίλων του χωριού Αλέξανδρος της Λευκάδας, ο Μάριος ήταν προπάντων ένας αγαπημένος φίλος, από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας και από εκείνους που πρωτοστάτησαν στους πολυετείς αγώνες για να κηρυχθεί ο Αλέξανδρος προστατευόμενος παραδοσιακός ορεινός οικισμός.
Προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Μάριος και η σύζυγός του Βίκυ Μουνδρέα, τυχαία «ανακάλυψαν» στην ορεινή Λευκάδα τον Αλέξανδρο, ένα μισό ερειπωμένο, σχεδόν εγκαταλελειμμένο χωριό. Από τους μετρημένους στα δάχτυλα κατοίκους του έμαθαν αρκετά για την ιστορία του χωριού, που κάποτε ως κεφαλοχώρι έσφυζε από ζωή, πώς ξέπεσε, πώς το εγκατέλειψαν, πώς έμεινε σαν ένα χωριό φάντασμα με γκρεμισμένα ερείπια των άλλοτε πανέμορφων πέτρινων σπιτιών του.
Ο Μάριος και η Βίκυ αποφάσισαν τότε να φτιάξουν εκεί το σπίτι τους. Σύντομα ακολουθήσαμε και μερικοί άλλοι. Δημιουργήθηκε έτσι μια μικρή ομάδα ανθρώπων και φίλων, οι νέο-Αλεξανδρίτες, που μαζί με τους λίγους παλιούς κατοίκους του βαλθήκαμε να στήσουμε εκεί τα σπίτια μας, να φροντίζουμε το χωριό, να οργανώνουμε τα καλοκαίρια στον Αλέξανδρο συναντήσεις και εκδηλώσεις . Για το χωριό είχε αρχίσει μια νέα εποχή και η σύσταση του Συλλόγου Φηγός, του Συλλόγου των φίλων του Αλέξανδρου, απέβλεπε στην διασφάλιση αυτής της νέας εποχής, στο παρόν και στο μέλλον του χωριού.
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε η παρουσία του Μάριου Ποντίκα στο Ελληνικό θέατρο και στην Λογοτεχνία είναι μονοσήμαντη και παραμένει ζωντανή μέσα από το πλούσιο έργο του
Η απουσία όμως του Μάριου από τις συναντήσεις μας εδώ στον Αλέξανδρο, στην πλατεία μας, στις αυλές και στις βεράντες των σπιτιών μας όπου τόσα είπαμε, τόσο γελάσαμε και τόσα ονειρευτήκαμε, αυτή η απουσία δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας φίλε.