Χρέος τιμής στον γλύπτη Θόδωρο, του Νίκου Κονδυλάτου

Χρέος τιμής στον γλύπτη Θόδωρο, έναν μεγάλο οραματιστή και φίλο της Λευκάδας.

Έφυγε την Πέμπτη από τη ζωή, γενναίος και σοφός μέχρι το τέλος, ο γλύπτης Θόδωρος, αγαπημένος φίλος και φίλος της Λευκάδας και ιδιαίτερα του Αλέξανδρου με  ό, τι ο τόπος αυτός σηματοδοτεί.

 Ένας σπουδαίος δημιουργός, ένας μεγάλος στοχαστής, αιρετικός και πρωτοπόρος, ένας ανεξάντλητος ερευνητής στο πεδίο των αναζητήσεων για την Τέχνη, την Παιδεία, τον Πολιτισμό αλλά και τον δημόσιο χώρο, το περιβάλλον, το τοπίο και την ποιότητα της ζωής, τα οποία άλλωστε, γι’ αυτόν, είναι τελικά όλα, ζητήματα Πολιτισμού και ουσιαστικής Παιδείας.

Όπως αναφέρει ο κοινός φίλος και συνεργάτης Ανδρέας Λαμπρόπουλος ως επιμελητής της έκδοσης που του αφιέρωσε το Ε.Μ.Π. «ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ»,

διατηρώντας πάντα τη θέση του σκεπτόμενου χειρώνακτα που «τελεί» την Τέχνη ως επικοινωνία, ο Θόδωρος παράλληλα μας προσφέρει-με τα γραπτά και τις δράσεις του-μια θέα των πεπρωμένων της γλυπτικής στην Κοινωνία του Θεάματος, και υποδεικνύει μια προοπτική διεξόδου για τη Σύγχρονη Τέχνη: αυτή του «καταλύτη» για ποιότητα ζωής στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες της περιβαλλοντικής και οικονομικής κρίσης.

Και ό ίδιος ο Θόδωρος συμπληρώνει κάπου στο τέλος της ίδιας έκδοσης:  

  «Νομίζω» πως ο μόνος τρόπος που αποκτά νόημα η «ελευθερία» είναι δια μέσου της ουσιαστικής Παιδείας, η οποία θα στηρίζεται και θα στοχεύει, από τη μια, στην ποιοτική προστασία του περιβάλλοντος με σεβασμό στους ρυθμούς της φύσης, και από την άλλη, στην ποιότητα του κοινωνικού περιβάλλοντος σε ρυθμούς ζωής με την καλλιέργεια (culture) της ποιότητας του ανθρώπου, ως πολίτη μιας τοπικής κοινωνίας και μαζί πολίτη του «παγκόσμιου χωριού». Από αυτή την αφετηρία μπορούμε να αναζητήσουμε και το νόημα της Τέχνης ως καταλύτη Παιδείας που θα καθορίζει την εξέλιξη των κοινωνιών μέσα στα νέα παγκόσμια δεδομένα.

Η απώλεια του Θόδωρου μας φέρνει στο νου τη ρήση του Roland Barthes για τον Gaetan Picon, θέτοντας τους νεότερους προ των ευθυνών τους:

«Κάθε φορά που χάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος, κάτι σβήνει για πάντα. Ο θησαυρός που είχε συσσωρεύσει στη μνήμη του θα πρέπει να δημιουργηθεί εκ νέου. Η γνώση που απορρέει από την εσωτερική καλλιέργεια, δεν μεταδίδεται.»

Κλείνοντας το μικρό αυτό σημείωμα παραθέτω, εν είδει μνημοσύνου, τον χαιρετισμό που έστειλε για την Δ’ Συνάντηση του Ιουλίου στον Αλέξανδρο:

Αγαπητοί φίλοι

Είμαι νοερά μαζί σας

Για τη συνέχεια της ζωντανής μας επικοινωνίας στον κοινό τόπο και τον κοινό χρόνο της Συνάντησης στον Αλέξανδρο, στην κοινή αναζήτηση του μέτρου, του ρυθμού για ποιότητα ζωής, προσωπικής-κοινωνικής.

Αν συμβαίνει τούτη τη στιγμή τα λόγια μου αυτά να συνοδεύονται από το χαρακτηριστικό κελάηδισμα του γκιώνη, που κάπου εκεί κοντά ισοκρατεί, όπως κάθε χρονιά τις εκδηλώσεις στον Αλέξανδρο, ας είναι σημάδι για να νοιώσουμε, το μέτρο, το ρυθμό της ζωής.

Θόδωρος, γλύπτης.  

Ακριβέ και αγαπημένε Φίλε, Δάσκαλε, Συνεργάτη, είμαι σίγουρος πως όποιοι σε γνώρισαν και αισθάνθηκαν το απόσταγμα της σοφίας σου, δεν πρόκειται να σε ξεχάσουν ποτέ!

Και να θέλαμε δεν μας αφήνει ο γκιώνης που προχθές άρχισε το μελαγχολικό του τραγούδι στην πλατεία του Αλέξανδρου, πριν ακόμα δύσει ο ήλιος…

Αλέξανδρος 9 Ιουνίου 2018

Νίκος  Σπ.  Κονδυλάτος