Σας καλωσορίζουμε και στη σημερινή μας συνάντηση και σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη που μας δείχνετε. Αισθανόμαστε μεγάλη τιμή να έχουμε σήμερα ανάμεσα μας και μάλιστα μετά από ένα μεγάλο και κοπιαστικό ταξίδι ένα συγγραφέα του αναστήματος του Γιάννη Ατζακά καθώς και τη σύζυγο Γιώτα Ασημακοπούλου-Ατζακά, Αρχαιολόγο ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θες/νίκης εξειδικευμένη μάλιστα στην τέχνη των αρχαίων ψηφιδωτών. Θα πουν πολλοί γιατί ο Ατζακάς και όχι κάποιος άλλος συγγραφέας παρ’ ότι η απάντηση έχει δοθεί με την παλαιότερη πρόσκληση του Μιχάλη Γκανά.
Θα έχουν αντιληφθεί όσοι παρακολουθούν τη δραστηριότητα του «Φηγός» ότι ο σύλλογος αυτός δεν είναι ένας τοπικός, εξωραϊστικός η πολιτιστικός σύλλογος αλλά επιθυμεί και προσπαθεί τουλάχιστον, δεν ξέρουμε αν τα καταφέρνει, να εκφράσει κάτι πολύ πλατύτερο, προσπαθεί ακριβώς να εκφράσει αυτό που προδίδει η ονομασία του «φίλοι του Αλέξανδρου». « Φίλοι του Αλέξανδρου» σημαίνει φίλοι όλων των σκέψεων και των αισθημάτων που αναδίδει η αύρα αυτού του λησμονημένου τόπου: η ομορφιά , η λαϊκή αρχιτεκτονική των οικισμών του, αυτήν που πρέπει πάση θυσία να διατηρήσουμε, η αυθεντικότητα του αμόλυντου τοπίου, η ξεχωριστή του φύση , πλούσια σε ζώα, λουλούδια και φυτά, πολύτιμους, ανιδιοτελείς φίλους και συντρόφους στο δύσκολο ταξίδι της ζωής, ο πολιτισμός του μόχθου και του αγώνα για επιβίωση που αναδύεται μέσα από τους ερειπωμένους οικισμούς του.
Εκφράζει ακόμα μέσω των παραπάνω, την πίστη σε έναν άλλο πολιτισμό με διαφορετικά πολιτισμικά πρότυπα απ’ αυτά που επικρατούν και προκαλούν, ασταμάτητα, βαθιές και ανεπανόρθωτες πληγές στο σώμα και την ψυχή του τόπου μας. Έτσι εμείς αντιλαμβανόμαστε καλά αυτό που διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου «φως της φονιάς» ότι «οι άνθρωποι της εποχής που περιγράφει ο Ατζακάς μοιάζει να αποδοκιμάζουν σιωπηρά την απληστία και την πλησμονή, να χλευάζουν σχεδόν τη μαλθακότητα και την αφροσύνη των επιγόνων τους».
«Μήπως το λιγότερο είναι περισσότερο;» αναρωτηθήκαμε στη Δ’ Συνάντηση του Ιουλίου στον Αλέξανδρο αναζητώντας την ανθρώπινη κλίμακα και το μέτρο εκεί που σαν προμετωπίδα είχαμε τους στίχους του προσκεκλημένου μας Μιχάλη Γκανά: Αυτοί παιδί μου δεν-δεν ξέρουν δεν αγαπούν-ξέρουνε μόνο ν’απαιτούν-περισσότερα περισσότερα περσσότερα περι-που έτσι γράφεται το μέλλον μας. «Ζει ο Αλέξανδρος;» ήταν το ερώτημα που θέσαμε στην Γ’ Συνάντηση μας, με όλες τις απορίες που ακολουθούν ένα τέτοιο ερώτημα σχετικά με τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει.
Υπάρχει όμως και μία άλλη αφορμή που μας τσίγκλισε για να καλέσουμε τον Γιάννη Ατζακά και αυτή δεν είναι άλλη από την υψηλή τέχνη του αργαλειού που αναλάβαμε να υπερασπίσουμε στη Λευκάδα καθώς τείνει προς την εξαφάνιση. Όπως θα γνωρίζετε ,μετά την Ε’ Συνάντηση μας, λειτουργεί στο Σχολείο μας ομάδα αργαλειού. Όταν λοιπόν εγώ άρχισα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο της τριλογίας τα « διπλωμένα φτερά» συνεπαρμένος όπως ήμουν, κάποια στιγμή έφθασα στον «μακρύ δρόμο του μαλλιού» και ενθουσιασμένος και συγκινημένος ταυτόχρονα τόσο από την περιγραφή όσο και από την ευαισθησία και την αμεσότητα της γραφής, έσπευσα να τον αναγνώσω στην ομάδα του αργαλειού.
Για όλ’ αυτά αποφασίστηκε να καλέσουμε τον Συγγραφέα, άλλωστε ένα απόσπασμα που θα διαβάσω θεωρώ ότι αποδεικνύει των παραπάνω λόγων το αληθές.
